De afgelopen maanden stonden in het teken van herstellen na een vlijmende diepveneuze trombose, afknellende longembolieën en uiteindelijk een operatie om eierstokkanker weg te snijden. Maar ook stonden ze in het teken van luisterboeken, aangepaste werktijden, het afronden van 188 bloedverdunnende injecties, het accepteren van mijn ‘nieuwe’ lichaam in de overgang, oncologische fysiotherapie, ergonomie, mooie vriendschappen kriskras over de hele wereld en zacht zijn voor mezelf.
Als je ’s ochtends al nachtcrème op je gezicht smeert, betekent dat dat je écht serieus moe bent. Het is natuurlijk logisch: een longembolie die mijn long bijna volledig afknelde. Daarna die diepveneuze trombose, die maandenlang hevige pijn in mijn benen veroorzaakte. Mijn lichaam stond volledig in de stress alsof het dagelijks een marathon liep, en uiteindelijk kwam de snoeiharde diagnose van eierstokkanker.
Het zette mijn hele leven volledig op zijn kop, met gelukkig een mooie houvast in mijn gezin, familie, vrienden en werk. Soms leek het op drijfzand met hier en daar een perkje om op te staan.
En nu ik deze woorden schrijf, moet ik toegeven dat het soms nog steeds onrustig is. Het is ruim vier maanden geleden dat de knappe koppen – zoals ik de artsen van het Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis noem – meer dan dubbel zoveel tijd nodig hadden om alles weg te halen. Het resultaat loog er niet om! Naast veel bloedverlies en een paar complicaties kon ik mijn ogen niet geloven toen ik wakker werd en zag dat het al bijna avond was. Acht uur lang waren ze bezig geweest om alles te controleren. Acht uur! Naast het verwijderen van alle gynaecologische organen hebben ze ook 22 lymfeklieren weggehaald. Maar het allerbelangrijkste: die granaat van kanker zat niet meer in mijn buik! En als bekroning gelukkig ook geen uitzaaiingen.
Aan mijn bedrand vertelden de artsen dat ze toch preventief chemo wilden inzetten. Verdrietig rukte ik mijn slaapmasker met koptelefoon van mijn hoofd (ziet er trouwens best maf uit, zo’n masker). Het luisterboek zette ik snel op pauze. Chemo! De grootste onkruidverdelger die bestaat, maar die natuurlijk ook mooie bloemen en struiken zou doen verwelken. Ik probeerde het vooruit te schuiven. Eerst maar eens herstellen van de operatie. Naast een verticale jaap van 30 cm over mijn buik hield ik meer dan 10 kilo vocht vast. Ik voelde me net SpongeBob SquarePants – zo vierkant was ik.
De lieve verpleegkundigen in't AVL, de ferme klappen op de morfinepomp, mijn bezorgde man met zijn ‘ziekenhuis-ADHD,’ mijn lieve schoonfamilie en vier luisterboeken verder hielpen me door de acht dagen heen in het Antoni. Echt, mensen, een aanrader! Luisterboeken ‘lezen’ na een operatie is een echte must-have. Geen zware boeken vasthouden, geen schermpjes, gewoon meegenomen worden door de verhalen.
Maar goed, ik ben geen reclamecampagne aan het houden voor Storytel.
Nadat ik thuis was, begon het weer te kriebelen: werken! De afleiding die de Storytel-boeken mij gaven in het ziekenhuis, gaven Kajabi, Canva en andere leuke dingen me nu ook. Voorzichtig sloeg ik mijn computer open. Langzaamaan kwam ik weer in de flow en dat kon ik goed gebruiken, want er stond nogal wat groots op stapel.
Chemo en een kleine ingreep!
Een week voor de grote operatie hadden ze in de zuurstofarme aorta, de vena cava, een filter geplaatst. Die moest er natuurlijk weer uit. Lang verhaal kort: na twee ingrepen zit die nog steeds muurvast, omdat de tromboseproppen roet in het eten gooien.
Dan de hoogste berg waar ik tegenop zag: chemo.
OMG 😱 Met lood in mijn schoenen, nukkig en chagrijnig ging ik naar de afspraak om te horen hoe deze gifbeker eruit zou zien. Want een gifbeker, dat is chemo.
De zin ‘Laat deze gifbeker aan mij voorbijgaan’ spookte door mijn hoofd in de wachtruimte. Gelovigen zullen deze zin herkennen.
Dat deze gifbeker daadwerkelijk aan mij voorbij zou gaan, had ik nooit verwacht! Het beeld van een omhelzing van de wc-pot terwijl mijn haren uitvallen, verdween in twee zinnen door de woorden van de oncologische chemodokter.
Ik was van slag!
Al mijn risicobellen gingen af. Wat als er toch een druppel kanker tijdens de operatie was achtergebleven die zich als een gemeen konijn zou gaan voortplanten? De chemodokter legde uit dat mijn type kanker (door een erfelijke genmutatie, het Lynch-syndroom) minder dan 10% gevoelig is voor de chemo die ze konden inzetten. Aangezien het risico op bijwerkingen zoals trombose en longembolieën veel groter was, werd mij afgeraden om de chemokuur te doen. Ik zou het met opnieuw aanzwellende tromboses en longembolieën niet levend redden. Tja … ik was nog niet klaar met het leven.
Het kwam binnen: ik ben dit jaar twee keer door het oog van de naald gekropen. Eerst die bijna fatale longembolie en daarna die granaat vol kanker in mijn buik. En dan spookt het door mijn hoofd: wat als die granaat wel was geknald? Dan was alles anders geweest. Mijn kind, mijn man, mijn hond … mijn familie, mijn vrienden. Hoe dan?
Ik was dus echt moe van alles. Wat een mindfuck.
De dot nachtcrème smeerde ik lekker uit op mijn ochtendhoofd. Op aanraden van mijn fysio had ik een afspraak met een ergonoom. Geen nieuwe verticale muis, compact toetsenbord of andere gadgets, maar iemand die me simpelweg vertelde wat ik eigenlijk al wist: rust nemen. En zo ontstonden mijn aangepaste werktijden: tussen 12:00 en 14:00 laptop dicht, telefoon op stil, een powernap, wandelen met Moos, lunchen en chillen.
Het leven lijkt weer een beetje met me mee te werken. Het gevoel dat ik niet 1 stap terugzette in mijn herstel, maar zelfs 5 ligt gelukkig weer achter me. Ook de 188 spuiten liggen definitief in de naaldencontainer. De overgang van spuiten naar slikken van bloedverdunners voelde als een waterrad dat ineens de andere kant op draaide. Mijn lijf protesteerde.
Dan de overgang en die opvliegers! Een bijwerking van het rigoureus verwijderen van alles. Ondanks de homeopathische tabletten voelt het soms alsof ik op Antarctica sta en mijn oventje van 250 graden opentrek.
Ik kan weer beetje bij beetje genieten van mijn opdrachten, maar vooral van mijn gezin en vrienden. Want vrienden heb ik in alle windstreken. Via Canada, Kroatië, Duitsland, naar Limburg, Brabant en Noord- & Zuid-Holland. Wat een aandacht. Mijn woonkamer stond vol met bloemen, tjokvolle overlevingspakketten met Rituals, chocolade en thee. Fruitmanden vol met je verwacht het niet: fruit. Daarnaast boeken, lieve woorden op kaarten, ingesproken berichten, filmpjes en bezoekjes van mijn lieve vrienden en familie.
De oncologische fysio in Lisse helpt me om de flinke hap uit mijn conditie aan te vullen en de knopen uit mijn schouders te masseren. En nu, terwijl ik deze woorden schrijf, voel ik een diepe dankbaarheid. Voor mijn gezin, mijn familie, mijn vrienden, mijn lichaam dat ondanks alles blijft vechten en de lessen die dit intense proces me hebben gebracht. Het leven is fragiel en krachtig tegelijk en elke dag is een kans om een stap vooruit te zetten, hoe klein die ook mag zijn.
En die zet ik in liefde en zachtheid voor mezelf, omarmend wat is geweest en hoopvol vooruitkijkend naar wat nog komt. Het is een reis van vallen en opstaan, van tranen en glimlachen, en van leren vertrouwen op de kracht die al die tijd in mij aanwezig was. Het leven mag zich nu opnieuw ontvouwen – in kleine momenten van geluk, in betekenisvolle verbindingen en in de diepe wetenschap dat ik, hoe zwaar het ook is geweest, hier sterker uit ben gekomen.
Comments