Als meisje was ik altijd al aan het schrijven en tekenen, het was een heerlijke, welkome vlucht uit de werkelijkheid. Een heerlijke cocon waarin ik even geen verdriet, pijn, misselijkheid of nare dingen voelde. Nu is dat niet veranderd. Ook nu ik ziek ben. Ernstig ziek.
Ik heb een eigen bedrijf en ik moet zeggen: het loopt goed. Ik heb superleuke opdrachten en ik kan er echt mijn ei in kwijt. Eigenlijk ben ik weer dat kleine meisje dat schrijft en tekent. Alleen nu als Virtual Assistant en mijn schrijfboek is mijn computer en mijn tekenboek het programma Canva.
Weer een welkome vlucht uit de werkelijkheid. Een heerlijke cocon waarin ik even geen pijn, verdriet en machteloosheid voel. Net als toen! Toen ik 12 jaar was, belandde ik na een pijnlijke, zieke reis in het ziekenhuis met een dubbel ziektebeeld. Ik was ziek, doodziek. Lang verhaal kort: ik heb het einde van de tunnel gezien. Maar zelfs in het ziekenhuis was ik toen aan het tekenen, schrijven en knutselen.
Van 1988 naar 2024
Een paar maanden geleden ben ik weer in het ziekenhuis beland. Een krijsend, pijnlijk trombosebeen en een bijna long afknellende embolie. Naast de bloedverdunners en morfine die ik daar kreeg, kreeg ik dagelijks het beste medicijn voorgeschoteld: mooie opdrachten! Ik voelde hoe de cocon van veiligheid mij weer meenam. Creatief zijn, schrijven, websites maken, Kajabi nog verder ontdekken, werkboeken ontwerpen, socialmedia-uitingen knutselen, offertes, blogs, landingspagina’s, salesmachines, mails en ga zo maar door. Knutselen voor volwassenen noem ik het, net als toen, alleen nu betaald.
Ondanks dat ik in eerste instantie snel opknapte, bleek ik toch weer trombose te ontwikkelen, dwars door de bloedverdunners heen. Het buitenadem zijn bleef venijnig hangen en nadat mijn huisarts aan veel deuren in het ziekenhuis had geklopt, kreeg ik na een scan van mijn romp de echte, diepe reden van de trombose en longembolie te horen.
De switch was dus echt omgegaan!
Ik heb het Lynch-syndroom en het ATM-gen. De eerste zorgt ervoor dat ik 85% kans heb op het krijgen van dikkedarmkanker en gynaecologische kanker, en het ATM-gen zorgt voor 40% kans op het krijgen van borstkanker.
Ik kreeg vier weken geleden het vreselijke nieuws dat ik eierstokkanker heb. Dan voel je toch wel even de grond onder je vandaan trekken. Hoe goed ik hier ook op voorbereid was. Ik weet namelijk al sinds mijn 18e dat ik kans maak en toen ik 26 jaar oud was kreeg ik de definitieve uitslag; het Lynchsyndroom!! Ruim drie jaar geleden het ATM-gen!
Ik ben moeder, getrouwd, ik ben ziek... ernstig ziek en ik heb een eigen bedrijf!
Na zo’n diagnose word je qua emoties compleet heen en weer geslingerd. Vooral als je kijkt naar je man, je hond, maar vooral je kind. OMG ... mijn zoon; 13 jaar. Ik wil niet dat mijn zoon zonder zijn moeder opgroeit. Ik wil er zijn als hij slaagt, als hij faalt, als hij opkrabbelt en mij nodig heeft als zijn hart is gebroken, gaat trouwen en kinderen krijgt. Maar ook wil ik hem zien als zijn baard gaat groeien en hij verandert in een man. Dat zijn puberbrein door haken en ogen gaat naar een stel volwassen hersenen. Dat onze gesprekken evolueren naar nog meer diepgang. En dan zijn lach! Het is zeker in de puberteit zo 2020 om te lachen, buiten, op de fiets, wandelend en al zeker niet op de foto. Maar ik weet, zijn lach is de mooiste die me elke keer weer raakt.
Stomme verouderings app
Ik stel me nu zeker voor hoe hij er later uit zal zien. Zou ik een foto door zo’n stomme app halen dat laat zien hoe hij eruitziet als hij 15, 20, 30, 40 jaar is? Ik kijk dan hoe hij beweegt, tijdens onze wandelingen in het park met Moos. Deze wandelingen mogen toch niet vroegtijdig eindigen? Ik wil bij hem zijn, ook bij mijn man. Het mag na 16 jaar getrouwd zijn niet eindigen! Nee, 25 jaar getrouwd zijn, 50 jaar. Ik wil met hem die gouden plakkaat.
Mooi cadeau in deze ellende?
Naast het verdriet biedt het ook een mooi cadeau. In elke nare situatie zitten cadeaus. Niets naïefs aan. Daar geloofde ik eerder in en nu nog steeds. Het is de regenboog zien en dan niet de regen, maar juist de zon die nodig is om die magische strepen aan de lucht te toveren. Het cadeau dat ik kreeg in deze situatie is leven in het moment. Ik heb werkelijk geen toekomstbesef. NUL KOMMA NUL! Ik lijk door een poort te zijn gestapt in een soort goudkleurige nevel en het enige wat ik voel, is ‘vertrouwen’.
Vertrouwen in God en als ik dan door het park loop en ik voel de zon op mijn huid, ben ik blij dat ik God weer heb gevonden. Niet op een kerkelijke manier, maar op mijn eigen manier. Spiritualiteit, geen religie. Openstaan voor wijsheden van andere geloofssystemen, maar ook geneeskundige systemen. Homeopathie, Ayurveda, even geen vlees, vis, gevogelte, afgewisseld door de wetenschap van het gezonde verstand en daar namelijk een belangrijk onderdeel van; je intuïtie.
Intuïtie in het ziekenhuis??
Dat moet je sowieso paraat hebben, zeker in de wereld van wetenschap, specialisaties, protocollen en richtlijnen in de wereld van ziekenhuizen. Eén ding valt op: standaard luisteren ze niet naar het gevoel van de patiënt, oftewel je intuïtie. Laten we dit onderdeel even liggen voor een andere blog. 🫣🤭
Intuïtief voelde ik toen ik vorig jaar de keuze maakte om volledig als zelfstandige te gaan, dat het een risico was. 85% kans op… dat is veel. Heel veel! Natuurlijk hoop je dat je de dans ontspringt. Ook denk je ‘is dit niet wachten op of het gebeurt, maar wanneer het gebeurt?’ In diezelfde gedachtegang denk je dan ‘moet ik dan mijn droom om als Virtual Assistant aan me voorbij laten gaan?’ Zo’n zzp-ziektekostenverzekering afsluiten? Geen schijn van kans! Voor een ingegroeide teennagel ben je verzekerd, niet voor dat enorme risico van dat zwaard van Damocles.
Candy Crushen
Ik koos om mijn droom te volgen. Ik ben nu zelfs kostwinner en eerlijk gezegd? Ik ben blij met deze keuze. Als ik bij een werkgever had gewerkt, had ik mij naar alle waarschijnlijkheid ziek gemeld. Die drempel is er nagenoeg niet en dan had ik zeeën van tijd gehad, voor wat? Ik ben geen type die netflixend, TikTokkend, Candy Crushend haar tijd doorbrengt. Een hobby haken, macrameeën of diamond painten? Uuuuh? 🤔
Door mijn werk als Virtual Assistant is mijn laptop en een schootplank voor op de bank mijn kantoor (moet door de trombose met de benen omhoog). Maar bovenal is het mijn hobby, mijn medicijn en ik hoop dat ik net zoals toen ik dat 12-jarige meisje was door kan blijven schrijven en tekenen. Lekker mijn cocon in met één van de beste medicijnen; mijn opdrachten!
Commentaires